بررسی اثر یک فنجان چای سبز بر درمان بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون (PD) متداول ترین اختلال حرکتی است و بعد از بیماری آلزایمر (AD)، دومین بیماری مخرب عصبی پیشرونده است. شیوع بیماری پارکینسون در دنیا حدود 0/5 تا 4 درصد در میان افراد 65 سال یا مسن‌تر است. به دلیل افزایش سن پیری در جامعه انسانی، انتظار می رود این رقم به طور قابل توجهی افزایش یابد. در واقع، پیش‌بینی می شود که تا سال 2030، تعداد افراد مبتلا به بیماری پارکینسون به 9/3 میلیون نفر خواهد رسید. بیماری پارکینسون از طریق عواملی مانند استرس اکسیداتیو، تجمع آلفا- سینوکلئین(αS) (پروتئینی مرتبط با بیماری پارکینسون که  از اجتماع آنها با یکدیگر فیبریل ها در مغز ایجاد می شود که ممکن است مخرب باشند.) و سمیت عصبی ایجاد می شود. اگرچه عامل دقیق ناشناخته باقی مانده است اما هر دو عوامل ژنتیکی و محیطی تاثیر دارند. در میان عوامل محیطی متنوع جهت درمان PD، مصرف چای علاقه مندی زیادی را به خود جذب کرده است، زیرا چای علاوه بر اینکه یکی از پرمصرف ترین نوشیدنی‌ها در دنیا است، حاوی پلی فنول‌های خاصی است که می‌توانند نقشی مهم در تاخیر شروع یا توقف پیشرفت PDداشته باشند. در حال حاضر اطلاعات مکانیسمی نامتناقض در مورد اثرات “محافظت عصبی“ و “بازسازی بافت عصبی“ مربوط به پلی فنول های چای وجود دارد که به این موضوع تاکید دارند که پلی‌فنول‌های چای تنها ویژگی‌های آنتی اکسیدان یا دفع فلزات سمی (خاصیت چنگالی کننده) را نشان نمی دهند. بر اساس مشاهدات در نمونه های آزمایشگاهی و حیوانی، پلی‌فنول‌های چای ممکن است به طور مستقیم با تجمع پروتئین آلفا- سینوکلئین مداخله کنند. در مطالعه‌ای 79 ترکیب شیمیایی را به منظور توانایی آن‌ها در مهار تبدیل آلفا- سینوکلئین به فیبریل‌ها آزمایش کردند؛ آن‌ها چندین ترکیب را شناسایی کردند اما یکی از ترکیبات شاخص، اپی‌گالوکاتچین‌گالات (EGCG) بود. در این مطالعه به این نتیجه رسیدند که EGCG، نه تنها از تبدیل آلفا- سینوکلئین به فیبریل‌ها جلوگیری می‌کند بلکه می‌تواند به فیبریل ها متصل شود و آن ها را به حالت بی‌ضرر تبدیل کند. در سال 2009، در یک مطالعه بالینی ایمنی، قابلیت پذیرش و کارایی پلی‌فنول‌های چای سبز در کاهش پیشرفت بیماری در بیماران مبتلا به پارکینسون اولیه، توسط گروه مطالعاتی پارکینسون چینی (CPSG) ارزیابی شد. در این مطالعه 410 فرد مبتلا به پارکینسون اولیه که تحت درمان قرار نگرفته بودند، در 32 گروه مطالعاتی پارکینسون شرکت داده شدند. در فاز اول مطالعه، به شرکت کنندگان به طور تصادفی روزانه 0/4، 0/8 یا 1/2 گرم پلی فنول های چای سبز یا دارونما به مدت 6 ماه داده شد. پس از 6 ماه به گروهی که دارونما مصرف می کردند، روزانه 1/2 گرم از پلی‌فنول‌های چای سبز به مدت 6 ماه دیگر داده شد. اگرچه بی‌خوابی به میزان کمی افزایش یافته بود، اما مشاهده شد که افراد به خوبی پلی فنول های چای سبز را تحمل کردند و یک تسکین علائم خفیف در این افراد ایجاد شد. بر اساس مطالعه ای دیگر دوز روزانه 800 میلی گرم از EGCG  بدون کافئین به مدت 4 هفته ایمن است و در افراد سالم به خوبی قابلیت پذیرش داشته است. بر اساس مطالعه ایی که در سال 2009 انجام شد، مصرف روزانه حداقل 3 فنجان چای سبز سن شروع علائم بیماری حرکتی را 7/7 سال به تاخیر می اندازد. نتایج این مطالعه در مجله Parkinsonism & Related Disorders منتشر شده است.     اپی‌گالو‌کاتچین‌گالات (EGCG) موجود در چای سبز ترکیبی است که بیشترین مطالعات بر روی آن انجام شده است و تحقیقات بعدی باید بر روی اثرات سایر پلی فنول ها، به ویژه تئافلاوین‌های موجود در چای سیاه باشد.